Ach ja je moet wat nu Joker 2 shit is

Kwam hier binnen bij jullie grote vriend Mosterd, de 1974 Live Recordings (natuurlijk niet die megalomane cd-set) van Bob Dylan & The Band, met een prachtige versie van Nobody 'cept You, het mooiste liefdesliedje ooit, waarmee u Samantha vanavond weer emotioneel krijgt - origineel geschreven voor Planet Waves, op de plank beland en pas daarna bij de Bootleg Series weer tevoorschijn getoverd. Het gaat over onvoorwaardelijke liefde en toewijding en dat zien we in ieder geval niet bij de 'fans' van Joker, die 'm (Joker, Joaquin Phoenix en regisseur Todd Phillips) na de eerste film keihard hebben laten vallen. Maar als u strakjes dan tóch naar de bioscoop wil, is er altijd nog de Bob Dylan-biopic. Van de regisseur van Walk the Line (James Mangold) en die was fenomenaal. Deze keer met Timothée Chalamet als Bob Dylan: meneer had weer genoeg van het knokken tegen de Harkonnen en dus klimt-ie in 1961 op de podia van Greenwich Village en roept-ie PLAY IT FUCKING LOUD in Manchester in 1966 - 'Electric Dylan controversy' heeft zelfs een eigen Wikipedia. Enfin, kijken dus.

Luister maar

Reeds veel over gezegd en geschreven maar hij is er, de nieuwe Bob Dylan. Althans, nieuw, een uitgave van het legendarische concert at Budokan in 1978. Ook al eerder opgedragen: er is een joekel van een 8LP 'Japan Only'-box en die moet je natuurlijk hebben. De jongste 'single' is vandaag uit, net als de nieuwe plaat van Dolly Parton. Dolly - zowaar nog jonger dan Dylan - heeft een joekel van een album met allerlei rockcovers uitgebracht, met tal van interessante samenwerkingen: Sting, Elton John, Stevie Nicks, McCartney+Ringo, allemaal zingen ze een moppie mee, die Wrecking Ball-samenwerking met Miley Cyrus werd al een hitje. Onze favoriet hieronder, Night Moves, met countrykoning Chris Stapleton. En voor iedereen die nu nog niet in de Tena Lady van het leven aan het lekken is, is er ook nieuwe muziek van mensen die niet hoogbejaard zijn, zoals Kurt Vile, en er is een nieuwe video van Neerlands beste band, Johan.

En meerrrrr

Hij komt hij komt, The Complete Budokan van Bob Dylan, een concertregistratie met nooit eerder uitgebracht materiaal van de concerten van de geit op 28 februari en 1 maart 1978 in de Budokan Hall te Tokio. Het is de golden age van His Bobness met alleen maar knallers en de boel komt hier in Nederland uit op een veel te dure 4CD, een 2LP en een megalomane 8LP-box (€ 250?) die alleen in Japan te bestellen is, maar die u wel gewoon moet hebben natuurlijk. De eerste single: The Man in Me. Meer nieuwe en een stuk minder belangrijke muziek vandaag in de schappen: The Chemical Brothers, Tylers Childers, James Blake & meerrrrr!

Maar toch vooral Bob Dylan

Een heerlijk volle bak muziekreleases vandaag. Wat te denken van de nieuwe Foo Fighters, een rouwplaat van Dave Grohl en consorten, de eerste na de dood van drummer Taylor Hawkins? Of maar weer een lekker kaal album van de heerlijk klinkende troubadour Ben Harper? Een postuum studioalbum van Kenny Rogers (eindelijk geen kerstliedjes). De nieuwe van de hoog vliegende vogels van Noel Gallagher, die, als 'zijn' voetbalclub Manchester City de Champions League wint, het mogelijk weer eens gaat proberen met zijn broer. Nieuw materiaal van de punkpioniers van Rancid. Vergeet het allemaal maar: de nieuwe Bob Dylan is uit. Een fenomenale dubbelaar van de prachtige concertregistratie Shadow Kingdom, met klassiekers in een nieuw jasje. Klassiekers die u in de liveshows nooit meer hoort: When I Paint My Masterpiece, Queen Jane Approximately, Tombstone Blues, Forever Young, Pledging My Time, enzovoorts. Nog steeds de grootste. En de beste.

En meerrrrr nieuwe muziek

De aankondiging hadden we al en nu (vandaag!) komt het ding echt uit: uitgave 17 van de fameuze Bootleg Series van Bob Dylan. Niet goedkoop: pak 'm beet € 29,99 voor de 2CD, € 139,99 voor de 5CD, € 129,99 voor de 4LP en natuurlijk de krankzinnige 10LP website only ultraset en laat dat nou net degene zijn die u moet hebben. Nog meer nieuwe muziek: The Arcs, het fluffy zijproject van Dan Auerbach van de Black Keys, met een plaat (Electrophonic Chronic) die er ondanks de dood van gitarist Richard Swift (41, alcohol) tóch is gekomen. Ook een nieuwe van The Smashing Pumpkins, die The Who'tje spelen met een driedelige rockopera, maar we weten allemaal dat The Smashing Pumpkins The Smashing Pumpkins niet meer zijn. Meerrrrr nieuwe muziek na de klik!

De beste aller tijden gooit materiaal op ons

Er komt een nieuwe uitgave in de vermaarde Bootleg Series van Bob Dylan: nummertje 17, een verzameling studio outtakes, alternatieve versies en live-optredens van het heerlijke album Time Out Of Mind (Dylanologen zeggen: TOOM) uit 1997. Het bekendste nummer van die plaat werd een megahit, maar wel van iemand anders: Adele sloeg de hitlijsten kapot met Make You Feel My Love. Alles in de Bootleg Series is razend populair bij de liefhebbers, na verloop van tijd niet meer te krijgen en derhalve schier onbetaalbaar. Ook deze nieuwprijs is niet mis (€ 230 voor de op 5.000 stuks gelimiteerde 10LP, iets minder voor de 4LP) maar dan krijgt u ook een fenomenaal stukje werk. Het eerste nummertje, het kale Love Sick (video boven), is alvast prachtig en belooft minder Daniel Lanois, de producer die er wel erg van hield om het volledige wapenarsenaal van de studio in te zetten (tot afgrijzen van Dylan zelf, trouwens). Enfin, die vervelende Beatles hebben het gore lef om € 194 te vragen voor een laffe box van Revolver, terwijl we allemaal weten dat The Beatles slechts voetnoten schreven in de muziekgeschiedenis en het album Revolver vooral leuk is als muzak in de wachtkamer van de tandarts als je straks moet boren. Overigens hebben wij van GeenStijl een gouden pik als het gaat om aanbevelingen. Zo riepen wij op om zo snel mogelijk 170 euro stuk te rammen op de 7LP-box van Nick Cave, want limited, en die gaat nu voor 100 euro MINDER over de toonbank. Er is trouwens ook een nieuwe plaat van Neil Young, de oude meester met zijn fenomenale begeleidingsband Crazy Horse. Uiteraard is 'het klimaat' rode draad, want opa doet niet anders meer, en voor mensen die dat heel erg vervelend vinden is er ook een nieuwe plaat van Nickelback. Meer nieuwe muziek NA DE KLIK!

O boy o boy o b... WAT?

Shit hee. Bob Dylan-apologeten over de hele wereld al dagen in spanning. Een REMAKE van Subterranean Homesick Blues, niet de allergrootste hit van de koning, maar wel een van de meest iconische tracks. Met die legendarische clip met die bordjes: vaak gekopieerd, nooit zo goed en gruwelijk als het origineel. En ineens was daar de aankondiging van een remake. Zou Dylan op zijn tachtigste een poging wagen het opnieuw in te zingen, in de stijl van de prachtige concertfilm Shadow Kingdom? Of zou het toch 'een zinloze update van de iconische video' worden? Nou, dat laatste dus. Een ZINLOZE update van de iconische video. Wat een holle buis gevuld met ruft. Even onszelf vierkant janken in een hoek, nu. Meer nieuwe muziek: nieuw oud spul van Neil Young, zeg maar de onhebbelijke Bob Dylan en dan ook nog eens zonder Spotify, alsook de nieuwe Arcade Fire, helemaal de moeder gehypet, maar ome Mosterd wordt er niet warm of koud van. Twee kleine geitenballen voor Arcade Fire. Van eigen bodem een rauwe EP van het vooralsnog volslagen onbekende Donkey Kung Fu, omdat ze het zo lief hebben gevraagd, hiero. Doei!

Toen-ie nog leuk en regelrecht fantastisch was

Jaren voordat Neil Young een onhebbelijke sjoelopa werd was-ie een zinger-zangrijter van Dylaniaanse proporties, geweldig, alleen maar dan op alle vlakken nèt even iets minder geweldig. Nu heeft Bob Dylan veel succes met zijn 'Bootleg Series' en dus dacht Neil, toch al niet te beroerd om alles uit zijn kluis op de markt te pleuren: laat ik dat ook maar eens doen. Daarom verschijnen er nu zes titels, achtereenvolgens Carnegie Hall 1970, Royce Hall 1971, Dorothy Chandler Pavilion 1971, Rainbow Theater 1973, The Bottom Line 1974 en High Flyin 1977, met VANDAAG de eerste, Carnegie Hall 1970. Afkomstig uit een tijd dat Neil op de Eerste Piek van zijn carrière zat, even na het fenomenale Everybody Knows This Is Nowhere (1969) en het ijzersterke After The Goldrush (1970), en even voor platenbakklassieker Harvest (1972). Voor de volledigheid: Piek 2 is mid-jaren 70 met het majestueuze On the Beach, Tonight's The Night en Zuma, Piek 3 is eind jaren 70 met Comes a Time en Rust Never Sleeps, dan krijg je een verloren decennium met al die gore troep als Re-ac-tor en Trans en Piek 4 zit eind jaren 80 met Freedom en Ragged Glory en daarna is het uit met de pret. ENFIN, geschiedenisles afgelopen, Neil Young Carnegie Hall 1970, Neil Young op z'n allerbest, drink een glas bier, rook een sigaret, doe dingen, heb plezier. Kom er maar eens om, tegenwoordig, muziek van deze kwaliteit. Veel nummers op YouTube-kanaal hier of gewoon hier kopen.

Plus alsook een zeer exclusieve inkijk in de Bootleg Rij van Mosterd

De Grootste Aller Tijden is 80. Dat oeverloze gezever over hoe belangrijk de man is geweest voor de muziek laten we lekker over aan de vreselijke radiozenders van de NPO, alwaar de dj's een dagje heel hard mogen veinzen dat ze zelf mogen bepalen wat ze draaien, en godzijdank is er vanavond geen speciale uitzending van DWDD met Matthijs van Nieuwkerk die nog net niet als een Vandellia Cirrhosa in de lulbuis van de eeuwige Freek de Jonge kruipt. Nee, voor Dylanverering in Nederland moet je helemaal niet naar anderen luisteren, je moet het gewoon lekker bij jezelf zoeken. Die keer dat je voor het eerst Abandoned Love hoorde. De keer dat je moest janken bij Lay Down Your Weary Tune. Die keer dat je aan je mammie moest denken bij het horen van Mama, You Been On My Mind. De keer dat je veel te veel geld betaalde voor een optreden en meneer als een daywalker in een hoekje achter z'n piano zat te schuilen en je toen maar driehonderd bier dronk. De keer dat je een extra nacht in Missisippi bleef slapen omdat Dylan het bezong, of de ochtend dat je Lay Lady Lay op MP3 hoorde toen je scharrel de hotelkamer verliet. En bij alles wat je op de radio hoort kun je je afvragen: wat is de Dylan in dit lied? Omdat ondergetekende ook maar een jonge god in het lichaam van een opa is, of andersom, hieronder een sneak peak in het bescheiden rijtje Bootlegs. En ja, er komt dit jaar een nieuwe! Na de klik, in volstrekt willekeurige volgorde, 80 keer geluk.

🐐

ACHT JAAR. Acht lange jaren liet Bob Dylan ons achter met geluidsgenocide van onder anderen Ellie Lust, Tino Martin, Dries Roelvink, Paul McCartney, die de schoenveters van Bob Dylan nog niet mag strikken, coronacasualty René Froger en Jeroen van der Boom. Ondertussen konden we genieten van de Sinatra-drieluik Shadows in the Night, Fallen Angels en het heerlijke Triplicate, maar eindelijk eindelijk eindelijk komt de Amerikaanse René Karst met nieuw, eigen werk. Het heet Rough and Rowdy Ways en het is nu al het beste album van het jaar, veel beter dan die troep die Pearl Jam onlangs de wereld in heeft geslingerd, die ellende van Dua Lipa, die zweverige pillenruis van Tame Impala en alle Koreaanse kleuterschoolcrack waar de jeugd van tegenwoordig naar luistert. U koopt mans beste album Blonde on Blonde alvast hier (lp) en z'n op een na beste album Blood on the Tracks hier (cd). Heeeeel erg jammer dat er geen DWDD meer is.